Vanuit Reno zijn we richting Lone Pine in Californië gegaan. Lone Pine is een slaperig stadje waar nu niets te doen of te zien is maar vroeger werden hier veel western films opgenomen met onder andere John Wayne en Douglas Fairbanks, voornamelijk zwart-wit films dus. Het hotel was prima met een mooi zwembad erbij, jammer dus dat ik mijn badpak vergeten ben, ik denk niet dat de amerikanen zo op skinny-dipping gesteld zijn.
De volgende ochtend vertrokken we richting Las Vegas, ook wel Sin City genoemd. We reden dwars door Death Valley National Park, een van de heetste plekken op aarde. Het was maar goed dat ik mijn wagenziektepilletje ingenomen had, het ging kronkelend van hoog naar laag. We waren hier al een keer eerder geweest Maar in onze beleving was het veel vlakker. Het was nog vroeg in de ochtend, rond 9 uur, maar nu al tegen de dertig graden.
In Las Vegas aangekomen zijn we eerst naar de outletmall gegaan, daar hebben ze allerlei merkspullen maar tegen gereduceerde prijzen. Ik had echt een paar schoenen nodig (hiervan kun je nooit genoeg hebben vind ik) maar kon niet slagen. En ja hoor Andre scoorde meteen een paar nieuwe reeboks en sokken. Ik baalde echt, zal nu mijn kans moeten afwachten bij een andere mall op een later tijdstip in de route. Omdat we van dat winkelen in 36 graden toch wel trek hadden gekregen zijn we naar TGI-Fridays gegaan voor de lunch, hier hebben ze een heerlijke cajun pasta met garnalen en kip, mmmm. Voor de fun, niet echt dus, gooide ik een glas icetea over mijn kleren, dat is wel koud zeg en Andre maar lachen.
Tegen 3 uur konden we inchecken in het hotel. We logeerden in het Luxor, dat lijkt van buiten op een pyramide en is geheel in egyptische stijl. De parkeergarage was wel ver lopen van de incheckbalie, dwars door het casino heen. De kamer was prima op de 7e verdieping met uitzicht op het vliegveld, wat overigens niet te horen was.
Beneden in het casino had Andre gezien dat je bij de slotmachines van 2cent een camaro kon winnen, dat wilden we wel proberen. We hebben er allebei 2 dollar aan gespendeerd maar niet gewonnen, wij zullen wel gelukkig in de liefde zijn. In het hotel was ook een tentoonstelling genaamd bodies, dat zijn van die geprepareerde lichamen, dat wilden wij wel zien. Tjonge dat was interessant zeg, mooi om te zien, het zijn alleen wel kleine mensjes, zo te zien Japanners. Het was echt de moeite waard. Inmiddels was het al tijd om te gaan eten, omdat ik nog geen speldje van het Hard Rock Cafe van dit jaar had besloten we daar naar toe te gaan. Het eten was oke, stak er niet bovenuit maar smaakte goed, het speldje was erg mooi, in het teken van pinktober tegen borstkanker. Het was al bijna donker toen we buiten kwamen dus zijn we nog “snel”,op een slakkengangetje dus, over de strip gereden langs de beroemde hotels. Hier zijn we 4 jaar geleden ook al geweest dus het kwam allemaal bekend voor. Inmiddels was ik wel bekaf en hielden we het voor gezien. O ja, zie ook de foto voor de mensen van de Taling, ze hebben daar ook een atrium!
De volgende dag, donderdag alweer zijn we vertrokken richting Hoover Dam. Vier jaar geleden hadden we die gemist omdat we een andere route reden. Indrukwekkend hoor, we hebben de uitgebreide tour genomen dan kom je ook in het middelste van de dam, zie ook de foto’s.
Onze weg werd vervolgd naar Williams Arizona, alweer zo’n slaperig stadje geheel in het teken van route 66. Morgen gaan we naar de Grand Canyon, ik heb net een helicoptervlucht voor ons geboekt, ik ben nu al zenuwachtig. Jullie horen er nog van.
Groetjes van ons.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten