Zo de eerste stap is genomen, inmiddels zijn we aangekomen in de USA. Maandagochtend om 5 uur opgestaan, we konden toch niet meer slapen. Om 6.15 uur was mijn vader er, zoals gewoonlijk stipt op tijd, en zijn we richting Schiphol vertrokken. Het ging prima onderweg, wel wat langzaam rijdend verkeer maar geen files waardoor we er ruim op tijd waren. Gelukkig konden we meteen onze koffers afgeven, inchecken had ik thuis al gedaan. Na een beetje rondgelopen te hebben zijn we naar de gate gegaan. Je moet eerst in de ene hal gaan zitten wachten tot je een ander hal in mag en dan pas het vliegtuig in. De veiligheidseisen zijn streng voor Amerika dat zijn we wel gewend. Nieuw voor ons was de bodyscan, het is een hokje waar je in gaat staan, je doet je armen omhoog en dan draait er zo’n scan rond. Niets bijzonders dus, maar bij Andre moest het 3 keer opnieuw, zal wel de nieuwigheid zijn, daarna moest hij toch nog gefouilleerd worden, ik trouwens ook. Leuk om te zien, er was een vrouwtje dat nogal wat commentaar leverde, die kreeg meteen een uitgebreide controle, ach als je toch zit te wachten is wat leedvermaak niet verkeerd. Dachten we eindelijk het vliegtuig in te kunnen, kwam er een mededeling dat er wat technische mankementen waren en dat we nog een uurtje moesten wachten, daar zit je dan. Maar eenmaal in the vliegtuig ging alles zeer vlot, ik had thuis al extra stoelruimte geboekt, en dat was zeker de moeite waard. We konden goed onze benen kwijt en dat is al heel wat. Het eten in het vliegtuig, was zoals gewoonlijk weer “geweldig”, maar verder was het prima. Aangekomen op het vliegveld in Chicago moesten we eerst nog door de douane. Dat is meestal niet zo leuk, meer een noodzakelijk kwaad, lang wachten in de rij en dan nog een chagrijnige douanebeambte. Dat viel deze keer mee, de man achter de balie was zelfs vriendelijk en maakte grapjes, ze moeten die man een lintje geven, een visitekaartje voor het land. Eenmaal goedgekeurd om het land te betreden begaven we ons naar de band waarop de koffers lagen, die waren zo gevonden en eindelijk konden we naar buiten. Ook hier zat het mee, we zagen meteen het busje van Alamo, de maatschappij waar wij de auto hadden gesproken. Binnen 5 minuten waren we op het verhuurkantoor en stonden we in de rij. Er waren maar 2 mensen voor ons dus doet hoefde niet lang te duren…. Haha verkeerd dus. De man achter de balie had zo een bewoner van de Taling kunnen zijn en langzaam dat ie was, niet te geloven. Wij na bijna een half uur wachten eindelijk aan de beurt, dat ging ook al niet zo snel, hij schreef ons in en gaf ons de mededeling zoek maar ergens een auto uit, fullsize suv. Eenmaal buiten gekomen, wij op zoek naar een bordje met die tekst erop, niet te vinden dus. We hadden via internet een Chevrolet Tahoe gereserveerd. Er komt een grote zwarte man op ons af die vroeg of we het konden vinden, hij wees ons een aantal auto’s aan, maar geen Tahoe. Op de vraag van Andre waar dan die auto’s stonden zei hij dat die “special” waren waarop ik het boekingsformulier dat ik had uitgeprint onder zijn neus duwde dat wij toch echt ook “special” waren. Kom maar mee, sprak de man en wees ons netjes de gewenste auto aan, een hele grote zwarte, model 2010. Andre helemaal tevreden, ik dus ook. Snel de tomtom uit de handbagage gepakt en het adres van het hotel ingegeven en we konden op weg. Dit ging prima en we waren al snel bij het hotel, onderweg zag het er al lekker bekend uit, grote auto’s mooi billboards, ik voelde me al helemaal thuis. In het hotel aangekomen waren we zo ingecheckt, alles prima geregeld hier in het Hilton in Lisle. Voor de verandering waren we niet eens zo moe, voor mij is dat een wonder, meestal ben ik na de reis zo kapot dat ik niet eens meer kan lezen. Dus de koffers afgegooid en maar eerst eens naar mijn favoriet winkel, “de Wal-Mart”. Hier hebben ze werkelijk van alles, heerlijk. We =hadden eigenlijk wel trek en hebben meteen een broodje van de Subway soldaat gemaakt. Na het winkelen begaven we ons naar de Outback, een steakrestaurant, en Andre zijn favoriet. Tijdens het eten voelde ik me ineens vreselijk moe worden, dus maar snel dooreten en terug naar het hotel. Dat tijdsverschil is wel een nadeel, we lagen dus al om 6 uur plaatselijke tijd in bed, met als gevolg dat ik nu, midden in de nacht om half 2 dit zit te typen, maar ja komt wel goed. Ik kan hier geen gratis internetverbinding maken dus zal het verhaaltje morgen in Omaha, Nebraska posten. Dat is onze volgende stop, morgen 700 km rijden, peulenschil voor ons, heel leuk, ik kijk er al naar uit. Tot zover de reisperikelen voor deze dag.
Groetjes van ons.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten