In Williams besloten we die avond in het hotel te eten, daar was een steakhouse gevestigd en het menu zag er wel goed uit. Het was rustig in het restaurant, maar het eten was goed. Er was ook live muziek, hier moesten we wel even om lachen; de man zag eruit als Zorro maar dan zonder masker en cape maar hij zong Elvis en John Denver liedjes. Toch weer een leuke ervaring.
De volgende ochtend, eerst ontbeten en toen vol spanning, tenminste ik, naar de luchthaven van de Grand Canyon voor de helicoptervlucht. Eerst moesten we kijken naar een instructiefilm, ik snap niet waarom als je neerstort in de Grand Canyon heb je er toch niks aan. Daarna kregen we een reddingsvest, opgevouwen, om en mochten we naar de helicopter. Gelukkig zat ik niet bij het raam maar Andre wel, je hebt dat niet voor het zeggen dat bepalen ze aan de hand van je gewicht. De helicopter steeg langzaam op, ik heb Andre zowat fijn geknepen, daarna leek het in een slakkengang te gaan richting de Canyon, dat zou zo’n 6 minuten duren. Er is veel herrie in zo’n ding maar je hebt een koptelefoon op waardoor ook informatie komt. In het begin vond ik het heel eng maar later was het reg indrukwekkend, je kon de bootjes in de Colorado rivier zien, dat waren net speldeknoppen. Na 20 minuten waren we weer terug op de grond. Vervolgens zijn we doorgereden naar Flagstaff.
Ik had al een paar dagen last van mijn rug en het werd steeds erger, het bleek dus dat ik een blaasontsteking had. Nu is me dat al eerder overkomen dus had mijn huisarts uit voorzorg een kuurtje meegegeven waar ik dan maar mee ben gestart.
De volgende dag vertrokken we richting Albuquerque, New Mexico. Niets beleefd overdag, een beetje saai dus maar dat zou de volgende dag veranderen.
Zondag waren we op weg naar Elk City toen we onderweg wilden tanken. Eenmaal gestopt bij het tankstation stond er een politieagent achter onze auto en gebaarde naar Andre dat hij moest komen. Ja hoor rijbewijs en de huurpapieren van de auto moesten tevoorschijn komen, hij ging alles controleren. Het bleek dus dat we te hard gereden hadden en we kregen een bekeuring van maar liefst 125 dollar. Dat gaat raar daar, er stond op dat formulier dat je de bijgaande envelop en het formulier vergezeld van een cheque of money order op moest sturen naar een adres. We zijn al een paar keer aangehouden maar nog nooit een bekeuring gehad, ik wist dus niet wat een money order was, in ieder geval hebben wij als buitenlanders geen cheques. Bij het hotel heb ik hier uitleg over gevraagd. Het bleek dat je zo’n money order kunt kopen bij het postkantoor. Nu dan de volgende ochtend naar het postkantoor, de mevrouw daar was erg aardig en behulpzaam, we hebben nu de envelop met de spullen er in aangetekend verstuurd. Weer een ervaring rijker en een hoop geld armer.
Dat was natuurlijk niet het enige wat er fout ging die dag; ik had het verkeerde aders ingetypt in de tomtom en toen we daar aankwamen bleek dat we nog 100km verder moesten, bah, pechdag dus. Onderweg hebben we wel nog een bezoek gebracht aan de Cadillac Ranch, dit is een kunstwerk van een rij Cadillacs die met hun neus in de grond staan.
Vandaag zijn we verder gereden en gearriveerd in Little Rock, doordat er vandaag veel kilometers op het programma staan hadden we helaas geen tijd om een bezoek te brengen aan de bar van mijn idool Toby Keith, jammer, 2 jaar geleden hebben we dit ook al moeten laten schieten. Volgende keer beter dus.
Morgen gaan we naar Nashville en ’s-Avonds brengen we een bezoek aan de Grand Ol Opry.
Groetjes van ons.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten