Nashville en Washington dc 25-9-2010

 Grand Ole Opry , het mekka van de countrymuziek was weer geweldig. We hadden weliswaar geen steroptredens maar het was toch erg leuk. We hebben genoten van de groep Cherryholmes die vooral bluegrass muziek maken. En natuurlijk van het optreden van “little” Jimmy Dickens, hij is maar 1,50m groot en al 92 jaar. Jammer dat hij met een keelontsteking op het podium stond, maar hij had leuke grapjes. Na afloop van de voorstelling hadden we allebei een houten kont omdat we meer als twee uur op een houten bankje hadden gezeten, maar het was  de moeite waard.

De volgende dag hebben we het rustig aan gedaan, een dagje rust tussendoor is ook niet slecht.

Op donderdag zijn we vertrokken richting Washington dc, we waren al bijtijds in het hotel zodat we besloten om nog een bezoekje te brengen aan Arlington Cemetery. Hier is onder andere president Kennedy begraven en alle militairen van de Verenigde Staten.

Het was erg warm, zo’n 38 graden, dus wij met de auto op pad voor een kort ritje er naar toe. Alles staat daar duidelijk aangegeven en ik was er al een keer eerder geweest maar in mijn herinnering was het niet zo groot. Eerst maar naar het graf van Kennedy met de eeuwige vlam, dat was al een hele wandeling bergop in de brandende zon. Ik was al bijna dood maar wilde nog zo graag naar het huis van Generaal Robert E. Lee; dit was de bekendste generaal van de zuidelijken in de burgeroorlog van 1861-1865. Zijn huis staat bovenop een berg midden op de begraafplaats en weg er naar toe heeft wel duizend treetjes, althans zo leek het voor mij. Het was mooi, ze zijn er nog volop aan het restaureren maar de moeite waard. Nu de weg terug nog, gelukkig bergafwaarts. Ik was uitgeteld toen ik aankwam in het bezoekerscentrum en heb eerst een half uur bij moeten komen van de warmte.

Daarna zijn we vroeg gaan eten en naar het hotel gegaan om goed uit te rusten.

Het is nu zaterdag en als ik dit schrijf zijn we net terug van de stad. Vanmorgen zijn we vroeg vertrokken met de shuttlebus van het hotel die ons heeft afgezet bij het metrostation. We hebben hier een kaartje gekocht en zijn uitgestapt bij de naald. Dat ding is groot van dichtbij, vervolgens zijn we doorgelopen naar het monument van Abraham Lincoln, erg mooi. Dan door naar het witte huis, nou dat viel tegen, je kunt er tegenwoordig niet eens meer dichtbij komen, vroeger kon je nog tot aan het hek maar na 11 september vergeet het maar, het stikt ook van de politie. We hebben maar een foto gemaakt en zijn verder gegaan. Omdat we vroeg begonnen waren waren de musea nog niet open, dan maar een volgende keer. Na de metro terug genomen te hebben zijn we nog even het winkelcentrum ingegaan, zo dat was wel weer genoeg voor even. Gelukkig is het vandaag wat minder warm als gisteren.

De vakantie loopt bijna ten einde, morgen gaan we op weg naar Massillon, Ohio om na 2 dagen weer in Chicago te eindigen. Woensdag vliegen we naar huis om donderdag weer in Nederland te landen.

Groetjes van ons.

En ja hoor, we hebben er eentje te pakken 20-9-2010

In Williams besloten we die avond in het hotel te eten, daar was een steakhouse gevestigd en het menu zag er wel goed uit. Het was rustig in het restaurant, maar het eten was goed. Er was ook live muziek, hier moesten we wel even om lachen; de man zag eruit als Zorro maar dan zonder masker en cape maar hij zong Elvis en John Denver liedjes. Toch weer een leuke ervaring.

De volgende ochtend, eerst ontbeten en toen vol spanning, tenminste ik, naar de luchthaven van de Grand Canyon voor de helicoptervlucht. Eerst moesten we kijken naar een instructiefilm, ik snap niet waarom als je neerstort in de Grand Canyon heb je er toch niks aan. Daarna kregen we een reddingsvest, opgevouwen, om en mochten we naar de helicopter. Gelukkig zat ik niet bij het raam maar Andre wel, je hebt dat niet voor het zeggen dat bepalen ze aan de hand van je gewicht. De helicopter steeg langzaam op, ik heb Andre zowat fijn geknepen, daarna leek het in een slakkengang te gaan richting de Canyon, dat zou zo’n 6 minuten duren. Er is veel herrie in zo’n ding maar je hebt een koptelefoon op waardoor ook informatie komt. In het begin vond ik het heel eng maar later was het reg indrukwekkend, je kon de bootjes in de Colorado rivier zien, dat waren net speldeknoppen. Na 20 minuten waren we weer terug op de grond. Vervolgens zijn we doorgereden naar Flagstaff.

Ik had al een paar dagen last van mijn rug en het werd steeds erger, het bleek dus dat ik een blaasontsteking had. Nu is me dat al eerder overkomen dus had mijn huisarts uit voorzorg een kuurtje meegegeven waar ik dan maar mee ben gestart.

De volgende dag vertrokken we richting Albuquerque, New Mexico. Niets beleefd overdag, een beetje saai dus maar dat zou de volgende dag veranderen.

Zondag waren we op weg naar Elk City toen we onderweg wilden tanken. Eenmaal gestopt bij het tankstation stond er een politieagent achter onze auto en gebaarde naar Andre dat hij moest komen. Ja hoor rijbewijs en de huurpapieren van de auto moesten tevoorschijn komen, hij ging alles controleren. Het bleek dus dat we te hard gereden hadden en we kregen een bekeuring van maar liefst 125 dollar. Dat gaat raar daar, er stond op dat formulier dat je de bijgaande envelop en het formulier vergezeld van een cheque of money order op moest sturen naar een adres. We zijn al een paar keer aangehouden maar nog nooit een bekeuring gehad, ik wist dus niet wat een money order was, in ieder geval hebben wij als buitenlanders geen cheques. Bij het hotel heb ik hier uitleg over gevraagd. Het bleek dat je zo’n money order kunt kopen bij het postkantoor. Nu dan de volgende ochtend naar het postkantoor, de mevrouw daar was erg aardig en behulpzaam, we hebben nu de envelop met de spullen er in aangetekend verstuurd. Weer een ervaring rijker en een hoop geld armer.

Dat was natuurlijk niet het enige wat er fout ging die dag; ik had het verkeerde aders ingetypt in de tomtom en toen we daar aankwamen bleek dat we nog 100km verder moesten, bah, pechdag dus. Onderweg hebben we wel nog een bezoek gebracht aan de Cadillac Ranch, dit is een kunstwerk van een rij Cadillacs die met hun neus in de grond staan.

Vandaag zijn we verder gereden en gearriveerd in Little Rock, doordat er vandaag veel kilometers op het programma staan hadden we helaas geen tijd om een bezoek te brengen aan de bar van mijn idool Toby Keith, jammer, 2 jaar geleden hebben we dit ook al moeten laten schieten. Volgende keer beter dus.

Morgen gaan we naar Nashville en ’s-Avonds brengen we een bezoek aan de Grand Ol Opry.

Groetjes van ons.

Sin City 17-9-2010

Vanuit Reno zijn we richting Lone Pine in Californië gegaan. Lone Pine is een slaperig stadje waar nu niets te doen of te zien is maar vroeger werden hier veel western films opgenomen met onder andere John Wayne en Douglas Fairbanks, voornamelijk zwart-wit films dus. Het hotel was prima met een mooi zwembad erbij, jammer dus dat ik mijn badpak vergeten ben, ik denk niet dat de amerikanen zo op skinny-dipping gesteld zijn.

De volgende ochtend vertrokken we richting Las Vegas, ook wel Sin City genoemd. We reden dwars door Death Valley National Park, een van de heetste plekken op aarde. Het was maar goed dat ik mijn wagenziektepilletje ingenomen had, het ging kronkelend van hoog naar laag. We waren hier al een keer eerder geweest Maar in onze beleving was het veel vlakker. Het was nog vroeg in de ochtend, rond 9 uur, maar nu al tegen de dertig graden.

In Las Vegas aangekomen zijn we eerst naar de outletmall gegaan, daar hebben ze allerlei merkspullen maar tegen gereduceerde prijzen. Ik had echt een paar schoenen nodig (hiervan kun je nooit genoeg hebben vind ik) maar kon niet slagen. En ja hoor Andre scoorde meteen een paar nieuwe reeboks en sokken. Ik baalde echt, zal nu mijn kans moeten afwachten bij een andere mall op een later tijdstip in de route. Omdat we van dat winkelen in 36 graden toch wel trek hadden gekregen zijn we naar TGI-Fridays gegaan voor de lunch, hier hebben ze een heerlijke cajun pasta met garnalen en kip, mmmm. Voor de fun, niet echt dus, gooide ik een glas icetea over mijn kleren, dat is wel koud zeg en Andre maar lachen.

Tegen 3 uur konden we inchecken in het hotel. We logeerden in het Luxor, dat lijkt van buiten op een pyramide en is geheel in egyptische stijl. De parkeergarage was wel ver lopen van de incheckbalie, dwars door het casino heen. De kamer was prima op de 7^e verdieping met uitzicht op het vliegveld, wat overigens niet te horen was.

Beneden in het casino had Andre gezien dat je bij de slotmachines van 2cent een camaro kon winnen, dat wilden we wel proberen. We hebben er allebei 2 dollar aan gespendeerd maar niet gewonnen, wij zullen wel gelukkig in de liefde zijn. In het hotel was ook een tentoonstelling genaamd bodies, dat zijn van die geprepareerde lichamen, dat wilden wij wel zien. Tjonge dat was interessant zeg, mooi om te zien, het zijn alleen wel kleine mensjes, zo te zien Japanners. Het was echt de moeite waard. Inmiddels was het al tijd om te gaan eten, omdat ik nog geen speldje van het Hard Rock Cafe van dit jaar had besloten we daar naar toe te gaan. Het eten was oke, stak er niet bovenuit maar smaakte goed, het speldje was erg mooi, in het teken van pinktober tegen borstkanker. Het was al bijna donker toen we buiten kwamen dus zijn we nog “snel”,op een slakkengangetje dus, over de strip gereden langs de beroemde hotels. Hier zijn we 4 jaar geleden ook al geweest dus het kwam allemaal bekend voor. Inmiddels was ik wel bekaf en hielden we het voor gezien. O ja, zie ook de foto voor de mensen van de Taling, ze hebben daar ook een atrium!

De volgende dag, donderdag alweer zijn we vertrokken richting Hoover Dam. Vier jaar geleden hadden we die gemist omdat we een andere route reden. Indrukwekkend hoor, we hebben de uitgebreide tour genomen dan kom je ook in het middelste van de dam, zie ook de foto’s.

Onze weg werd vervolgd naar Williams Arizona, alweer zo’n slaperig stadje geheel in het teken van route 66. Morgen gaan we naar de Grand Canyon, ik heb net een helicoptervlucht voor ons geboekt, ik ben nu al zenuwachtig. Jullie horen er nog van.

Groetjes van ons.

Yellowstone 15-9-2010

Het is alweer 2 dagen geleden dat we in Yellowstone Park waren. Het was erg mooi, wel jammer dat we geen buffalo’s hebben gezien. De natuur is werkelijk schitterend daar, we hebben gewandeld langs geisers, het ruikt daar wel een beetje zwavelachtig maar is mooi om te zien. Ook zij we bij Old Faithfull geweest dat is een geiser die elke 2 uur een fontein van heet water omhoog spuit. Toen wij daar aankwamen had ie natuurlijk net een uitbarsting gehad, we hebben wel een foto gemaakt maar hadden niet echt zin om 2 uur in de kou te wachten.  Koud was het inderdaad, we hadden alleen een t-shirt en een vest aan, het was ongeveer 8 graden, brr.

Onderweg door het park zijn we wel elanden tegengekomen en herten, daar staan dan meteen honderd mensen omheen alsof het een wonder is, leuk. Al met al was het de moeite waard.

Eenmaal tui het park moesten we nog een eindje rijden naar Rexburg, een slaperig stadje, goed dus voor een overnachting.

De volgende dag, mijn verjaardag dus, was een beetje een saaie dag en het zat ons weer eens niet mee. De weg was afgesloten en meneer tomtom kwam er niet meer uit, maar we zijn eruit  gekomen. De rit was niet echt verheffend en tot overmaat van ramp zijn we bij de chinees gaan eten wat niet te eten was, bah. Volgend jaar sla ik mijn verjaardag gewoon over. Eenmaal in  het hotel kwamen we er achter dat we weer een uur terug in de tijd waren gegaan, is lekker als ze dat ff aangeven onderweg maar nee hoor. Nou ja, komt wel goed.

Zo, we zijn alweer een dag verder. Gisteren zijn we in Reno, Nevada beland, een soort klein Las Vegas. We hebben daar het automuseum bezocht, dat was erg interessant, verder hebben we nog wat gewinkeld. Aan het gokken hebben we ons maar niet gewaagd, wij wachten tot we in Vegas zijn.

Vandaag een lange rit door de bergen gehad naar Lone Pine Californië. Het hotel is heel mooi, mar in het stadje zelf niets te doen, dan maar wat relaxen, het is tenslotte vakantie!

Morgen naar Las Vegas, er staat veel op het programma, maar daarover later meer.

Groetjes van ons.

sneeuw 11-9-2010

Hier weer een update van onze belevenissen onderweg. Gisteren zijn we een bezoek gaan brengen aan Mount Rushmore, dat is waar ene meneer Borglund 4 hoofden van presidenten uitgehakt heet in een berg. Echt machtig om te zien. Toen we daar liepen bleek weer eens dat er veel respect is voor mensen die in het leger hebben gezeten. Voor ons liep een al wat oudere man met een petje met daarop de tekst Vietnam veteran. Een andere man kwam hem tegemoet, schudde hem de hand en zei “thanks for your service”, de andere man antwoordde "you’re welcome”. De vlag hing trouwens in heel de stad halfstok, op onze vraag waarom bleek er de afgelopen week een militair te zijn gesneuveld die uit de staat South Dakota kwam.

Het weer was weer prima, tot in de avond er opeens een onderbreking van de tv kwam met de waarschuwing voor hevig onweer en mogelijk een tornado. Gelukkig zaten wij lekker binnen.

De volgende ochtend was er geen wolkje aan de lucht, wij op weg naar Cody, een rit van ruim 600 kilometer. Het landschap was geweldig onderweg, dwars door de bergen heen en Bighorn national park. We hadden zelfs sneeuw onderweg, niet te geloven. Aangekomen in Rapid City was het weer weer prima alleen een beetje winderig. Na de koffers in het hotel te hebben gedumpt zijn we naar het Buffalo Bill  museum gegaan, dat was erg interessant, ook in het zelfde gebouw een tentoonstelling over wapens, ik wist niet dat er zoveel soorten waren.

Vanavond zijn we bij de chinees terecht gekomen, dit hadden we nog niet geprobeerd hier. Het smaakte prima maar wel heel anders als bij ons in Nederland.

Morgen gaan we dwars door Yellowstone Park, benieuwd wat dat weer brengt.

Groetjes van ons.

mais, mais en nog eens mais 9-9-2010

Gisteren vertrokken we vanaf Chicago naar Omaha in de staat Nebraska. Een ritje van ruim 700 kilometer.

Na het ontbijt in het hotel reden we aan, de tomtom ingesteld en op weg. De reis verliep vlekkeloos, alleen de omgeving werkte niet mee. Het uitzicht was wat eentonig, aan alle kanten omgeven door maisvelden met af en toe eens een wit boerderijtje ertussen en dat 700 kilometer lang. Om 17.00 uur arriveerden we in het motel, dit keer een Super 8. Goedkoop dat wel maar een beetje muf kamertje, maar voor 1 nachtje moest het maar voldoen. Na heerlijk gegeten te hebben bij de Red Lobster, ik had kreeft en garnalen, mmm. Trouwens amerikanen zijn wel erg sociaal zeg, aan de tafel naast ons zat een gezin, vader, moeder, dochter en opa, te eten. Onder de maaltijd zaten ze te bellen en sms-en, niet te geloven, praten met elkaar was er niet bij.

Na toch een redelijk goede nachtrust gingen we de volgende ochtend op weg richting Chadron, wederom in de staat Nebraska en ook deze dag weer ongeveer 700 kilometer. Het uitzicht was eerst weer hetzelfde maar veranderde langzaam naar wat heuvelachtig met veel koeien, heel veel koeien dus. We kwamen door grote steden, soms wel met 72 inwoners, niet te hard rijden dus anders zijn we er zo doorheen. Die dorpjes geven je echt het gevoel terug in de tijd te zijn gegaan, leuk wel.

Eenmaal aangekomen in Chadron, toch nog 5000 inwoners, weer een Super 8 hotel. Wat een verschil met de vorige, keurig en fris zelfs met zwembad.

Morgen een korte rit naar Rapid City, onder andere bekend van Mount Rushmore, ben benieuwd wat dat weer gaat brengen.

Groeten van ons.

Hobbelig reisje 7-9-2010

Zo de eerste stap is genomen, inmiddels zijn we aangekomen in de USA. Maandagochtend om 5 uur opgestaan, we konden toch niet meer slapen. Om 6.15 uur was mijn vader er, zoals gewoonlijk stipt op tijd, en zijn we richting Schiphol vertrokken. Het ging prima onderweg, wel wat langzaam rijdend verkeer maar geen files waardoor we er ruim op tijd waren. Gelukkig konden we meteen onze koffers afgeven, inchecken had ik thuis al gedaan. Na een beetje rondgelopen te hebben zijn we naar de gate gegaan. Je moet eerst in de ene hal gaan zitten wachten tot je een ander hal in mag en dan pas het vliegtuig in. De veiligheidseisen zijn streng voor Amerika dat zijn we wel gewend. Nieuw voor ons was de bodyscan, het is een hokje waar je in gaat staan, je doet je armen omhoog en dan draait er zo’n scan rond. Niets bijzonders dus, maar bij Andre moest het 3 keer opnieuw, zal wel de nieuwigheid zijn, daarna moest hij toch nog gefouilleerd worden, ik trouwens ook. Leuk om te zien, er was een vrouwtje dat nogal wat commentaar leverde, die kreeg meteen een uitgebreide controle, ach als je toch zit te wachten is wat leedvermaak niet verkeerd. Dachten we eindelijk het vliegtuig in te kunnen, kwam er een mededeling dat er wat technische mankementen waren en dat we nog een uurtje moesten wachten, daar zit je dan. Maar eenmaal in the vliegtuig ging alles zeer vlot, ik had thuis al extra stoelruimte geboekt, en dat was zeker de moeite waard. We konden goed onze benen kwijt en dat is al heel wat. Het eten in het vliegtuig, was zoals gewoonlijk weer “geweldig”, maar verder was het prima. Aangekomen op het vliegveld in Chicago moesten we eerst nog door de douane. Dat is meestal niet zo leuk, meer een noodzakelijk kwaad, lang wachten in de rij en dan nog een chagrijnige douanebeambte. Dat viel deze keer mee, de man achter de balie was zelfs vriendelijk en maakte grapjes, ze  moeten die man een lintje geven, een visitekaartje voor het land. Eenmaal goedgekeurd om het land te betreden begaven we ons naar de band waarop de koffers lagen, die waren zo gevonden en eindelijk konden we naar buiten. Ook hier zat het mee, we zagen meteen het busje van Alamo, de maatschappij waar wij de auto hadden gesproken. Binnen 5 minuten waren we op het verhuurkantoor en stonden we in de rij. Er waren maar 2 mensen voor ons dus doet hoefde niet lang te duren…. Haha verkeerd dus. De man achter de balie had zo een bewoner van de Taling kunnen zijn en langzaam dat ie was, niet te geloven. Wij na bijna een half uur wachten eindelijk aan de beurt, dat ging ook al niet zo snel, hij schreef ons in en gaf ons de mededeling zoek maar ergens een auto uit, fullsize suv. Eenmaal buiten gekomen, wij op zoek naar een bordje met die tekst erop, niet te vinden dus. We hadden via internet een Chevrolet Tahoe gereserveerd. Er komt een grote zwarte man op ons af die vroeg of we het konden vinden, hij wees ons een aantal  auto’s aan, maar geen Tahoe. Op de vraag van Andre waar dan die auto’s stonden zei hij dat die “special” waren waarop ik het boekingsformulier dat ik had uitgeprint onder zijn neus duwde dat wij toch echt ook “special” waren. Kom maar mee, sprak de man en wees ons netjes de gewenste auto aan, een hele grote zwarte, model 2010. Andre helemaal tevreden, ik dus ook. Snel de tomtom uit de handbagage gepakt en het adres van het hotel ingegeven en we konden op weg. Dit ging prima en we waren al snel bij het hotel, onderweg zag het er al lekker bekend uit, grote auto’s mooi billboards, ik voelde me al helemaal thuis. In het hotel aangekomen waren we zo ingecheckt, alles prima geregeld hier in het Hilton in Lisle. Voor de verandering waren we niet eens zo moe, voor mij is dat een wonder, meestal ben ik na de reis zo kapot dat ik niet eens meer kan lezen. Dus de koffers afgegooid en maar eerst eens naar mijn favoriet winkel, “de Wal-Mart”. Hier hebben ze werkelijk van alles, heerlijk. We =hadden eigenlijk wel trek en hebben meteen een broodje van de Subway soldaat gemaakt. Na het winkelen begaven we ons naar de Outback, een steakrestaurant, en Andre zijn favoriet. Tijdens het eten voelde ik me ineens vreselijk moe worden, dus maar snel dooreten en terug naar het hotel. Dat tijdsverschil is wel een nadeel, we lagen dus al om 6 uur plaatselijke tijd in bed, met als gevolg dat ik nu, midden in de nacht om half 2 dit zit te typen, maar ja komt wel goed. Ik kan hier geen gratis internetverbinding maken dus zal het verhaaltje morgen in Omaha, Nebraska posten. Dat is onze volgende stop, morgen 700 km rijden, peulenschil voor ons, heel leuk, ik kijk er al naar uit. Tot zover de reisperikelen voor deze dag.

Groetjes van ons.